“Vorige week donderdag was een spannende dag voor Irma. Ze moest een presentatie houden bij een belangrijke klant. Als ze de klus binnenhaalde, zou haar een mooie bonus te wachten staan. En misschien wel een promotie. Alweer. Natuurlijk wenste ik haar veel succes. ‘Het gaat je lukken, je bent de beste’, zei ik hartelijk.
Maar toen ik de deur in het slot hoorde vallen, liet ik mezelf op de bank vallen. Ik pakte een kussen en zette daar mijn tanden in, om het niet heel hard uit te schreeuwen. Ik voelde me diepongelukkig. Iets in mij hoopte namelijk dat de presentatie van Irma zou mislukken. En dat vond ik zo erg dat ik me geen raad wist met mezelf.
Irma is de liefste. De leukste. Ze is ook nog eens fantastisch in haar werk. Het is dus niet gek dat haar baas zo met haar wegloopt. Toen ze drie jaar geleden een nieuwe carrière begon in de reclame was het best spannend of dat zou gaan lukken. Maar ze blijkt voor dit werk geboren. Ik zou niets liever willen dan dat ik altijd oprecht blij voor haar kon zijn.
Zoals in het begin. Toen ik vanuit mijn hart kon meeleven en meegenieten. Maar de laatste tijd wordt het me soms te veel. Omdat het in zo’n schril contrast staat hoe het met míj gaat.”
De kroeg in
“Irma en ik hebben dezelfde studie gedaan: communicatiewetenschappen. Toen we samen college volgden, vond ik haar al leuk. Ik wist dat ze biseksueel was, dus ik had wel kans kunnen maken, maar ze woonde samen met een jongen met wie ze erg happy was. Toen we afstudeerden, verloren we elkaar uit het oog.
Jaren geleden troffen we elkaar opeens weer, bij een muzikaal event waar we allebei over moesten schrijven. Na afloop doken we de kroeg in en praatten we tot diep in de nacht. Het was meteen weer net zo vertrouwd als vroeger. En nóg leuker. Irma vertelde dat ze had ontdekt dat ze toch de voorkeur gaf aan een relatie met een vrouw. Hoe later het werd, hoe meer ze met me begon te flirten.
Ze zorgde voor vlinders, maar ook voor schuldgevoel: ditmaal was ik het die samenwoonde en mijn vriendin en ik hadden het zelfs al over trouwen gehad. Die bruiloft is er nooit gekomen. Irma en ik werden tot over onze oren verliefd op elkaar, het was niet tegen te houden.
Ik heb mijn ex veel pijn gedaan, toch heb ik nooit spijt gehad. Irma is het voor mij. We kunnen zo lachen en hebben het erg goed samen. Ik dacht echt dat daar niets tussen kon komen.”
Gelijke carrière
“Qua carrière gingen we min of meer gelijk op. We werkten allebei als communicatieadviseur en verdienden zo’n beetje hetzelfde. Ons geld ging op een grote hoop. Wie wat inbracht of uitgaf, daar maalden we niet om. Een paar jaar geleden voelde Irma zich rusteloos. Ze had geen plezier meer in haar werk. Ze ging opnieuw een opleiding doen, want ze wilde de reclame in.
Nadat ze haar opleiding had afgerond, vond ze in no time een passende baan. Het bleek een gouden greep. Ze had weer plezier in wat ze deed en bleek ook nog eens verrassend goed. Al binnen een halfjaar groeide ze door naar een betere functie en een beter salaris. Zelf ben ik behoudender. Ik was tevreden met mijn baan, al was ook die niet heel spannend meer.
Als Irma me aanmoedigde net als zij een nieuwe uitdaging te zoeken, hield ik dat af. Ik had er simpelweg geen behoefte aan. Maar vorig jaar ben ik overtollig verklaard op mijn werk. Pijnlijk en vernederend, zeker omdat de meeste collega’s wel mochten blijven. Bij het zoeken naar een nieuwe baan vond ik er weinig die me pasten. Mijn vakgebied is erg veranderd, voornamelijk door social media en ik heb daar niet zoveel feeling mee.”
Hindernis
“Dat blijkt iedere keer een hindernis. Misschien zou ik me moeten omscholen, een andere richting opgaan. Maar wat? Ik weet niet goed wat mijn passie is, wat ik wil. Irma wil hier het liefste elke avond met mij over praten, urenlang, ze komt doorlopend met ideeën aan. Maar ik sla dicht van haar enthousiasme.
Ik ben gewoon niet zo ambitieus als zij. En ook niet zo zelfverzekerd, zeker niet op dit moment. Voorlopig heb ik besloten als zzp’er aan de slag te gaan. Dat lukt aardig en ik zeg tegen Irma dat ik er plezier in heb, zodat ze me een beetje laat. Maar eigenlijk voel ik me eenzaam.
Ik vind het vreselijk om in mijn eentje te zitten werken thuis, ik mis de aanspraak met collega’s. Ik ga dit niet lang volhouden, er moet iets gebeuren. Maar wat? Die vraag vliegt me aan.”
Opgelucht
“Ondertussen boekt Irma het ene succes na het andere. Zij komt iedere dag stralend thuis, met altijd weer een leuk verhaal. Dat geeft me energie, ik trek me aan haar op – maar soms wordt het me dus ook te veel. Ik voel me kleiner en kleiner worden. Ik weet dat Irma dat niet eens in de gaten heeft.
Zij bewondert mij om zoveel dingen dat zij zich dit vast niet voor kan stellen. En ik durf het ook niet te zeggen. Bang dat het dan echt een ding gaat worden tussen ons. Dat ze me nog meer op mijn huid zit. En dat wil ik niet, ik wil mijn zoektocht in mijn eigen tempo doen. Maar ik betrap me er de laatste tijd op dat ik er moeite mee krijg dat alles haar altijd mee zit.
De dag van haar presentatie kon ik simpelweg niet oprecht meer meeleven. Toen ze me uiteindelijk belde om te zeggen die belangrijke klant toch met een ander in zee ging, voelde ik me zelfs een beetje opgelucht. Terwijl Irma zo verdrietig klonk. Toen ik haar die avond troostend opwachtte met een goede fles wijn voelde ik me een enorme huichelaar. Afschuwelijk.”
Opgebiecht.nl is gebaseerd op waargebeurde verhalen van bezoekers van deze website.
Wil jij ook anoniem met jouw persoonlijke verhaal op opgebiecht.nl?
stuur jouw verhaal dan nu in via deze pagina om ook iets op te biechten.
There is no ads to display, Please add some
